Rasa: BICHON FRISÉ
(Bichon à
poil frisé)
POCHODZENIE:
Francja / Belgia.
DATA
PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 10.01.1972.
GRUPA:
Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA
F.C.I. : Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne. Nie podlegają próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Radosny i
figlarny piesek; żwawy chód; kufa średniej długości; sierść długa, korkociągowo
skręcona i bardzo miękka, przypominająca futro kozy mongolskiej. Głowa noszona
dumnie i wysoko; oczy ciemne, wesołe i pełne wyrazu.
GŁOWA:
harmonizująca
z tułowiem.
OKOLICA
MÓZGOCZASZKI:
Czaszka:
raczej płaska, lecz sprawiająca wrażenie okrągłej za sprawą okrywy włosowej. Dłuższa,
niż kufa.
Stop: słabo
zaznaczony.
OKOLICA
TWARZOCZASZKI:
Nos: zaokrąglony,
czarny, o delikatnej strukturze, lśniący.
Kufa: nie
może być gruba ani ciężka, nie może jednak być wąska.
Bruzda między
łukami brwiowymi słabo widoczna.
Wargi:
delikatne, raczej cienkie, jednakże mniej, niż u schipperke; górna warga opada
tylko na tyle, by zakrywać dolną, nigdy
jednak nie może być ciężka lub obwisła. Wargi zwykle czarne aż po kąty wargowe.
Dolna warga nie może być ciężka, ani widoczna, nie może także być delikatna,
ani odsłaniać błon śluzowych, gdy pysk jest zamknięty.
Szczęka i żuchwa
oraz zęby: zgryz nożycowy, tzn. siekacze żuchwy zachodzą na siekacze szczęki,
tak, że ich przednia ściana opiera się lekko o tylną ścianę górnych siekaczy.
Policzki: płaskie
i niezbyt umięśnione.
Oczy:
ciemne, z jak najciemniejszymi obwódkami, raczej okrągłego kształtu, nie w
kształcie migdałów. Nie mogą być osadzone skośnie. Wesołe, niezbyt duże, nie
ukazujące białkówek. Nie aż tak duże ani wypukłe jak u gryfonika brukselskiego
czy pekińczyka. Oczodół nie może być płytki; gałka oczna nie może nadmiernie
wystawać.
Uszy:
zwisające, obficie okryte delikatną, skręconą, długą sierścią; ustawione nieco
do przodu, gdy pies nasłuchuje, lecz w taki sposób, że przednia krawędź dotyka
czaszki i nie odstaje ukośnie. Płat ucha nie może – jak w przypadku pudli – sięgać
nosa, lecz do połowy długości kufy. Uszy są jednak delikatniejsze i nie aż tak
szerokie, jak u pudli.
SZYJA:
dość długa,
noszona wysoko i dumnie. Łukowata i węższa przy czaszce, rozszerza się
stopniowo i łagodnie przechodzi w obręcz barkową. Jej długość stanowi w przybliżeniu
1/3 długości tułowia (proporcja 11 cm : 33 cm u psa o wzroście 27 cm); szczyt łopatek
traktuje się jako podstawę.
TUŁÓW:
Lędźwie:
szerokie i dobrze umięśnione; lekko wysklepione.
Zad: lekko
zaokrąglony.
Klatka
piersiowa: dobrze rozwinięta ; mostek wyraźnie zaznaczony; żebra rzekome zaokrąglone,
nie kończące się gwałtownie; raczej głęboka.
Słabizny:
dobrze podciągnięte; skóra delikatna i nie luźna, dająca wrażenie elastyczności.
OGON:
osadzony
nieco niżej linii grzbietu, niż u pudla. Zwykle noszony jest wysoko i wdzięcznie
zagięty, noszony w linii kręgosłupa. Nie może być zakręcony ani cięty; nie może
dotykać grzbietu, jednakże obfity włos ogona może opadać na grzbiet.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY
PRZEDNIE: widziane z przodu, przednie łapy zupełnie proste i prostopadłe ;
delikatny kościec.
Łopatka: dość
ukośna, nie wystająca, sprawiająca wrażenie, iż jest tej samej długości, co kość
ramieniowa, a więc ma ok. 10 cm.
Ramię: nie
odstaje od tułowia.
Łokcie: nie
odstające.
Śródręcze:
krótkie. Widziane z przodu – proste; z profilu – bardzo nieznacznie ukośne.
KOŃCZYNY
TYLNE: szeroka miednica.
Uda:
szerokie i muskularne; ukośne.
Stawy
skokowe: bardziej kątowane, niż u pudla.
ŁAPY:
mocne. Preferowane czarne pazury, choć jest to trudno osiągalny ideał.
SKÓRA:
preferowana
ciemna pigmentacja skóry pod białą szatą; genitalia pigmentowane są na czarno,
niebieskawo lub beżowo.
SZATA
SIERŚĆ:
delikatna, jedwabista. Bardzo luźne, korkociągowe loki, przypominające futro
kozy mongolskiej. Nie może leżeć płasko, ani też być sznurowata. Długość 7-10
cm.
PIELĘGNACJA:
można prezentować psa z nieznacznie skorygowaną szatą łap i kufy.
MAŚĆ :
czysto biała.
WYMIARY:
wysokość w
kłębie nie powinna przekraczać 30 cm ; niewielki wzrost psa jest cechą pożądaną.
WADY:
wszelkie
odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena
powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. Odnosi się to również
do:
- lekkiego tyło zgryzu i przodozgryzu;
- płasko leżącej, falistej, sznurowatej
lub zbyt krótkiej szaty;
- pigmentacji skóry przechodzącej na szatę
i tworzącej rude łaty.
WADY DYSKWLIFIKUJĄCE:
- różowy nos.
- cieliste wargi.
- prognatyzm (tyłozgryz -przodozgryz)
rozwinięty w takim stopniu, że siekacze nie stykają się.
- jasne oczy.
- ogon zawinięty lub skręcony spiralnie.
- czarne plamy na szacie.